Zonder woorden

Misschien helpt dit gedichtje om mensen te troosten in deze moeilijke dagen.

De perfecte kerst...

Buiten dwarrelen grote sneeuwvlokken zacht op de grond,
op die deken van witte sneeuw die alles magisch wit maakt.
De lampjes buiten laten de sneeuw glinsteren
en geeft de buitenwereld een vredige uitstraling.
Iedereen zit binnen rond de open haard,
waarin het hout gezellig knappert.
Er staan hapjes en drankjes op tafel
en op de achtergrond klinkt een gezellig muziekje.
Er klinkt een hoop gelach
en iedereen draagt bij aan de warme sfeer.
De kerstboom maakt alles af met zijn prachtige ballen en vele lampjes.
De perfecte kerst...

Maar de kerst is niet meer perfect als we hem niet kunnen vieren met onze geliefden,
als er iemand ontbreekt.
Want dan valt er een gat in de sfeer.
Zoals een doffe vlek op een schitterende kerstbal.
Zoals een boom zonder lichtjes.
Zoals een gat in die prachtige witte deken van sneeuw.
Toch kunnen we proberen dat gat te vullen,
die doffe plek op te poetsen.
We kunnen proberen kerst perfect te maken,
door onze geliefden te herinneren.
Door even aan hen te denken,
misschien met een traan,
maar ook zeker met een lach.
De droevige herinneringen zijn nog vers,
maar vergeet vooral de leuke niet!
Want bij die mooie herinneringen hoort dat ene prettige gevoel,
hun gevoel.

Dus als je je geliefden mist,
en dat gat veel te duidelijk wordt,
sluit dan je ogen,
denk aan al die mooie herinneringen
en laat je even opgaan in dat prettige gevoel.
Dan lijken zij die zo ver weg zijn,
toch heel dichtbij,
en lijkt de kerst toch eventjes perfect.