Inmiddels zit mijn schoonmoeder vanaf afgelopen zaterdag in haar nieuwe "huisje". Ze vindt het helemaal niets. Een groot drama dus. Steeds huilen, ik wil naar huis en had ik het maar nooit gedaan, is wat ze steeds zegt. Terugdraaien gaat helaas niet, ze kan niet buiten een instelling meer wonen en ze mocht niet langer in het zorghotel blijven. Dus dit is echt de beste oplossing. Het is heel zielig en je hart breekt iedere keer als je weer bij haar geweest bent en haar weer alleen achter moet laten. Ze kan het nog niet vinden met de andere bewoners. Er is een vrouwtje bij, die de hele dag om aandacht schreeuwt. Ja letterlijk schreeuwt. De hele dag door hoor je "zuster, zuster, zuster, zuster" en als de zuster dan antwoord "weet je waar ik ben" en "ik ben hier hoor". Zeer irritant dus.
We hadden verwacht dat ze wel een beetje blij zou zijn van de hereniging met haar eigen spulletjes, maar helaas, ze herkent ze niet meer als haar eigendom. Ze kan zich niet meer herinneren dat die stoel, dressoir etc. van haar zijn. Ik hoop dat ze op de duur toch een beetje went aan deze situatie, want zo is het alleen maar droevenis.
Ik moest het even kwijt hoor, sorry. Ik hoop de volgende keer weer iets leuks te kunnen posten.
Groetjes maar weer en tot de volgende keer.
Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten